Марија Атанасова
Со тешки срца и длабока тага, се сеќаваме на оние што прерано ги изгубивме. Нивните животи беа прекинати, но нивните спомени остануваат вечно впишани во нашата историја, во нашите души, во нашето постоење. Тие беа синови и ќерки, браќа и сестри, пријатели и сопатници – луѓе со соништа, надежи и љубов што останаа недоискажани.
Низ ветрот се слуша нивниот шепот, низ ѕвездите трепка нивниот поглед. Заминаа прерано, како лисја однесени од есенски дожд, но нивната светлина не згасна, нивните чекори сѐ уште одекнуваат во времето. Беа сон што не се досонува, песна што не се допеа, оган што не згасна, туку остана вечно да тлее во нашите срца.
Како народ, не забораваме. Нивната жртва, нивниот пат и нивнат приказна не исчезнуваат со времето. Тие живеат преку нас, преку спомените што ги чуваме, преку делата што ги правиме во нивна чест. Нивната светлина продолжува да нè води, нивниот дух останува дел од нашето битие.
Денес, со поклон и почит, им посакуваме мир и спокој во вечниот рај. Нека нивните души најдат мир во просторот каде што нема болка, нема страв, туку само тишина и светлина. Нека останат во нашите мисли, во нашите срца, во зборовите што ќе ги пренесуваме на идните поколенија.
Вашите животи згаснаа како пламен, оставајќи ги нашите без искра.
