Костадин Узунов
Малку беа минале дните,
од животот на еден човек млад.
Рајската земја ги дочека сите нив,
во небесен преран пад.
Колку требаше мигови скапи
летајќи да ги отфрлат зад себе,
никој од својот не се напи благодат,
што од среќата гребе.
Музиката,
тие сaкаа другар да им биде таа кобна ноќ.
Но кадарна за животен стругар
се покажа со немила моќ.
Зошто казна да плаќаат мајките сега молкум,
на тие деца
што враќаат солзи за последен збогум.
Загинаа и наши и нивни
кога втрчаа на помошен чин,
срцата јаки,
припивни се срозаа в огнениот млин.
Малку беа минале дните,
од животот на еден човек млад.
Рајската земја
ги дочека сите нив,
во небесен преран пад.
