Кога вечерта ќе се спуштеше над Гевгелија, а црвеното небо се топеше зад планините, градот како да се будеше од дневниот здив. Корзото се претвораше во сцена – не онаа со рефлектори, туку жива, пулсирачка, во срцето на секој што чекорел по неговите камени плочки.
Тука, под старите крошни на вековитите дрвја и канделабри, младите кои дома се подготвуваа со часови – нова кошула, испеглани панталони со остар раб, пуштаа скришни погледи а срцата им чукаа забрзано. Децата трчаа со сладолед во рака, бабите седеа на клупите и преку очила со златни рамки ги следеа минувачите, а можеби ако некоја прати и блага насмевка ќе видите и по некој златен заб (време на престиж и на оние што имаат, но и оние што немаат). И искрено да си кажам и баба ми се фалеше со златниот заб што го ставила заради тоа што сосетката имала исто така. Но сепак, ова не е приказна за златните заби на нашите прадедовци и прабаби.
Да се вратиме на корзото. Секое прошетување беше мал ритуал – да се видиш, да бидеш виден, да прелеташ со поглед нечија насмевка или да фатиш куса реченица што потоа се прераскажува во недела на кафе кај соседите. И не дека озборувањето го има само денес, тоа отсекогаш е дел од секојдневниот ритуал на гевгеличани. Или како што вели мојата баба од влакно можеше да се направи ортома. А дедо ми на ова ќе додадеше „да, да, каде што има чад има и оган“.
Корзото не беше само улица. Тоа беше сцена на првите љубови, на кавгите и помирувањата, на пријателствата што траат доживотно. Таму се слушаше првата хармоника на некој млади музичар што се надеваше на свирка во кафеана викендот. Таму некој стар занаетчија раскажуваше за старите времиња, додека со прстот ја гестикулираше историјата на градот како со скица во воздухот. А стариот чевлар ги чекаше своите муштерии за да им ги светне чевлите на помодарците кои секогаш беа истите и секогаш, не заради мрзеливост, ами заради фраеризам чевлите си ги чистеа кај чевларот.
А мирисот… мирисот на печени семки, чад од цигара, парфем можеби позајмен од некој француски трговец не се заборава. Тоа беше мирисот на животот што тече бавно, но полн со топлина.
Денес, кога ќе поминеш по тоа исто место, ќе видиш луѓе кои некаде брзаат, а упорно демнат на своите телефони во од. Но, ви порачувам, застанете за миг, не брзајте – можеби ќе го чуете шепотот на едно време кога сè било поспоро, но повистинско. Корзото во Гевгелија не исчезна. Се крие во сеќавањата. И секогаш чека некој повторно да го прошета со срце отворено како некогаш.
