Тијана Атанасова
Која е Милијана Павловска и како Милијана се најде во писателскиот свет?
Милијана Павловска од 2013 година е пензионерка. Родена сум во 1951 година. Целиот работен век сум го поминала во гимназијата „Никола Карев“ во Скопје, како професор и училишен педагог. Во писателскиот свет се најдов сосема случајно и тоа на повозрасни години. Моите квалитети набрзо беа потврдени со Прва награда за песната „Пат“ која ми ја додели Здружението на писатели просветни работници од Р Македонија на анонимен конкурс. Потоа следуваше единствена збирка поезија под наслов „Лирски почетоци“, објавена во 2009 година и на истиот конкурс освоив Втора награда. Потоа мојата писателска кариера во 2010 година продолжи со пишување романи. До денес имам објавено 18 романи.
Што Ве инспирира да пишувате?
За пишувањeто ме инспираат темите од секојдневниот живот, а тие за оној кој сака и може да ги види ги има безброј. Јас сум реалист и цврсто стојам на земја, на животот гледам онаков каков што е. Многу читатели се пронашле во содржините на моите романи. Во нив ништо нема измислено или невозможно, но се подразбира дека содржинните не им припаѓаат на една личност.
Кои се Вашите цели во животот?
Моите цели во животот се исцртани од моето детство и домашното воспитание. Тие и денес се мото на мојот живот и така ги воспитав моите две деца и безброј ученици во текот на мојата кариера од 37 години, а тоа се : да бидеме чесни, да ја сакаме вистината, секогаш да се потпираме на себеси и да веруваме дека само небото е лимит.
Имате ли омилен автор?
Да имам. Тоа е нашиот писател Петре М. Андреевски и од сите негови романи го издвојувам неговиот роман „Пиреј“, за мене роман за сите времиња.
Постои ли роман што посебно Ви значи?
Тешко прашање за еден автор кој со многу љубов и посветеност ги пишува своите дела. Јас кон нив се однесувам како кон мои деца. Но сепак ќе се определам за првиот роман „Скршени крилја“, можеби затоа што е прв и затоа што со него ширум ми се отворија портите на литературно творештво.
Како ги избирате имињата на Вашите ликови?
Многу лесно го правам тој избор затоа што се држам до имињата од нашето поднебје. Ги сакам старите православни имиња. Многу водам сметка на која возрасна генерација му припаѓа името на ликот за кој пишувам. Не може Тео да се вика човек кој има седумдест години, така може да се вика неговиот внук. Тоа име денес е многу често, а е изведено од името Тодор.
Како ги креирате световите во кои се одвиваат Вашите приказни?
Немам потреба да ги креирам, затоа што тие е тука. Нашите села, градови, езера, планини, цркви, манастири се составни делови на нашата преубава Македонија.
Што би им порачале на младите писатели?
На младите писатели би им порачала сериозно да му се посветат на она што сакаат да го прават. Со една издадена книга да не мислат дека го достигнале врвот. Да се остане на врвот тоа значи да се трае, а да се трае треба да се избираат теми на кои ќе можат да дадат најдобар одговор, притоа да се откажат од многу шетање, да бидат спремни многу часови да поминуваат на компјутер.
Која е Вашата порака до младите и читателите?
Пораката што сакам да им ја пренесам е да продолжат како и до сега да уживаат во содржините на моите романи, во кои сум се внесла себеси со целото мое битие и да им порачам дека иако јавно со осумнаесетиот роман сум го најавила крајот на мојата писателска кариера која беше многу плодна за 10 години напишав 18 романи, сепак нема да биде така туку како што велат еднаш писател, цел живот писател.
Генерално пораката би била дека треба да го сакаме животот затоа што тој секогаш дава втора шанса само што треба да сакаме да ја побараме.
