Лили Митрова
Некои ноќи остануваат врежани во историјата не поради светлината што ја донесоа, туку темнината што ја оставија зад себе.
Светот понекогаш престанува да се врти, секундите се претвораат во бесконечност и човечките животи згаснуваат во моменти кои никогаш не требало да бидат.
Во пламенот на таа ноќ не изгореа само ѕидови – изгореа нечии соништа, нечии насмевки, нечии прегратки што никогаш повеќе нема да се повторат. Во тој чад исчезнаа зборови што требаше да бидат изговорени, љубови што требаше да траат, животи што требаше да се живеат. Но, од пепелта не се раѓа само тагата – се раѓа и ветување. Ветување дека никогаш повеќе нема да дозволиме немарноста да биде посилна од човечкиот живот. Дека ќе градиме свет во кој безбедноста нема да биде избор, туку темел..
Оние што ги изгубивме не смеат да бидат само бројка во нечија вест. Тие треба да бидат глас што ќе нe потсетува – никогаш повеќе. Никогаш повеќе да не дозволиме бесповратно да згасне она што можеше да биде спасено. Никогаш повеќе да не молчиме пред неправдата. Никогаш повеќе да не заборавиме дека секој живот вреди. За нив. За нас. За сите што доаѓаат по нас.
