Виолета Руменовска
Постои момент, оној еден, кога сфаќаш – нема повеќе. Нема глас, нема чекори, нема допир. Само ехо на сеќавања што го гребат умот како нокти по стакло. Времето оди напред, но ти остануваш таму, закован во мигот кога светот ти се сруши, кога воздухот стана тежок, а срцето – премало за целата тага што го заплисна. И тогаш сфаќаш: ништо повеќе нема ист звук, ист мирис, ист вкус. Трагедијата на загубата обвиена во црнина не е само во тоа што некого веќе го нема, туку во тоа што времето безмилосно продолжува, како да ништо не се променило.
Но, сè е сменето. Воздухот е потежок, светот поблед, а срцето е растргнато помеѓу спомените што гаснат и болката што останува. Колку и да ја мразиме, земјата е нашиот последен дом- студена, сува и мрачна. Таа е иста како и она што ни преостанува нам- празни соби и неми фотографии.
Празното место на трпезата е најгласниот потсетник дека љубовта никогаш не исчезнува, туку само се преселува таму каде што очите немаат моќ да видат. Да имаше глас таа ќе ги шепнеше имињата на сите оние што не се тука, во секој здив, во секоја песна, во секоја тишина. „Ништо не е повидливо и поприсутно од твоето отсуство“ (Петре М. Андреевски)