Гевгелија некогаш имаше места определени за пишување графити. Денес ги има, ама графити нема. Таму каде што не треба, на пример на некоја приватна зграда или куќа, ќе видите по некоја реченица, ама целта не е остварена. Ни треба место во парк или некаде во централното градско подрачје каде освен електронските рекламни билборди, градот ќе го разубавиме и со нешто направено од човекова рака, а по можност од младите.
Да се разбереме – графитите не се само боја на ѕид. Тоа е градскиот Твитер, ама без ограничување од 280 карактери и без филтри. На ѕидовите сè се кажува право во боја – љубов, бес, среќа, политика, а понекогаш и она чудно „Ја сакам Лили“ што никој не знае која е Лили, ама сите ѝ посакуваме среќа во љубовта.
Младите имаат потреба да се искажат, ама не секој сака да држи говори или да прави презентации. Некои земаат спреј и велат: „Ај, ќе ви објаснам вака“. И во право се. Графитот е порака што не можеш да ја скролаш надолу – ќе ти стои на пат до работа и ќе те натера да размислиш… или барем да се насмееш.
Е сега, зошто целата таа креативност да завршува на некој случаен ѕид покрај контејнер? Да направиме посебни места – легални, уредени, ама со душа. И еден, да, ЕДЕН голем ѕид во некој парк или центарот на градот – онаму каде сите ќе поминат барем еднаш дневно – кој ќе се менува секој месец.
А кој ќе одлучува што ќе стои таму? Ние сите. Електронско гласање (па нели рековме да создадеме една платформа за сите случувања) – кликаш, гласаш, победникот ја добива честа да му ја смени фацата на градот за 30 дена. Еден месец – ремек-дело, друг месец – нешто што изгледа ко да го цртало дете од градинка после премногу бонбони. И тоа е убаво. Градот живее, дише и се шегува.
Ова нема само да ги „ослободи“ младите, ќе им даде и задача да работат, креативно да се изразуваат. Ќе ни даде и нова причина да ѕиркаме од автомобил, да шетаме пеш или да застанеме сред улица со мобилен во рака: „Чекај, да го сликам ова“. И така, чекор по чекор, боја по боја, градот ќе стане наш – не само по адреса, туку и по душа.
