Од уредникот
Во тивките улици на Гевгелија и мирисот на кафе од малите дуќани, тлее нешто повеќе од секојдневие. Тлее младост што спие – а понекогаш, само понекогаш, се разбудува.
Во последните неколку години, забележавме искри. Не се огномет, не се бучни револуции, туку мали, скромни, но значајни обиди. Во рамките на проектите на ЗГ „Од станица до граница“, млади лица се најдоа во работилници, твореа, раскажуваа приказни низ новинарски текстови и видеа, се обидоа да зборуваат гласно. Исто така, преку средното училиште, некои влегоа на сцена – буквално – преку драмските претстави на „Дон Кихот“, каде што фантазијата, илузијата и борбата со ветреници станаа симбол на младинската борба во реалност без ветар. Спортскиот дух, возењето на две тркала и новите вело-патеки иницираа некои нови спортски возбудувања, но сè останува само во одреден круг на млади кои го почитуваат и негуваат спортот.
Но каде се другите?
Новиот парк секоја вечер е полн. Бучавата од мотори, звучниците од мобилни телефони, смеата и чадот од цигари создаваат впечаток дека младите се тука – и тоа како присутни. Но дали оваа ноќна слика ја отсликува нивната внатрешна вистина? Дали гласната присутност во темнината е само маска за тишината во која остануваат нивните идеи, нивните таленти, нивниот глас?
Има младост што бара внимание преку звукот на ауспух, и младост што го изразува својот порив преку сцена, хартија, видео или акција во здружение, спортски клуб. Едната е видлива, другата – потценета. Но токму таа тивка, често непрепознаена младина е онаа што може да создаде промена. Не преку бучава, туку преку содржина.
Да не се разбереме погрешно – секој млад човек има право на избор. Да биде дел од ноќта, дел од толпата, или дел од нешто поголемо. Но прашањето не е каде се собираат младите – туку каде се вложуваат. Во гласни вечери без крај, или во идеи што можат да му дадат смисла на утрото?
Гевгелија не смее да биде само простор за излегување – таа може и треба да биде град на креативност, на млади што не се задоволуваат со едно пијалак во парк, туку сакаат да остават трага.
Сепак, надежта постои. Секој млад човек кој се приклучува на иницијатива, кој предлага нов проект, кој сади дрво или организира настан – станува искра во оваа тивка темнина. Доволни се неколку активни млади кои ќе повлечат останатите и ќе докажат дека промената не доаѓа од горе – туку од нас самите.
Ова е прекраток текст за да се опишат генерациите кои пулсираат во Гевгелија.
И затоа, ако го читаш ова и си млад – знај дека твојот глас е доволен да ја разбуди душата на градот, не мора да чекаш возрасните да ти наметнат содржина.
