Пишува: Тони Аврамов
Eдно време љубовта не се пишуваше по телефонски пораки. А и навистина љубов ли е тоа кога нема да ѝ шепнеш на девојката дека ја сакаш. Замислете си „шепотење на телефон“ преку порака… Па каде е тогаш храброста. Едно време во Гевгелија дури љубовта се пееше… да се пееше под прозорецотт на девојката. Тогаш некаде во шеесеттите и седумдесеттите од минатиот век, кога сè уште сум бил мал, Гевгелија ноќно време стануваше најнежниот театар на светот. Иако сиромашни по многу нешта, тие години беа раскошни по чувства.
Момчињата – некои во школски патики, а некои со костуми и добро испеглани панталони (работ мува да пресече) – се собираа како да одат на најголема светска сцена. Со раце што малку се тресеа од виното, ама повеќе од трема. Гитарите и мандолините рачно поднаштелувани, а гласовите… тие беа чисти, дирекни, но најважно – искрени.
Нивната публика не беше масовна, туку една – таа. Девојката зад дрвениот прозорец со тантелна завеса. Таа, што тивко ги чекаше, ама никогаш прва не гледаше надвор. Љубовта тогаш не беше смела – беше тивка, воздржана… но силна.
Замислете си денес момчињата да пејат серенади под прозорците на девојките. Па ќе им треба барем неколку дена да се наконтаат, да посетат фризер и козметичар, па можеби и да се депилираат. Шегата настрана, тогаш се пееја староградски песни, со зборови како „љубена“, „милувана“, „душа“… Зборови што денес речиси исчезнале. А тогаш беа единствениот начин да ѝ кажеш нешто, без да ја погледнеш.
Но, не секоја песна беше дочекана со насмевка. Понекогаш таткото ќе излета од вратата, со лопата или со жесток збор, како да брани не ќерка, туку нива и ќе извикаше „Оди си, не ми ја вознемирувај ќерката!“ Би се замислиле кој е повеќе вознемирен, тој или ќерка му.
Момчињата ќе се повлечеа. Некогаш со шега, некогаш со солза. Некои никогаш повеќе не се враќаа под тој прозорец. Други пак, инаетчиите, се враќаа по неколку дена. Со иста песна. Зашто не се пееше за дозвола – се пееше за љубов, а понекогаш и за истурена вода од кофа врз глава.
Не секој што пееше, добиваше љубов. Некои девојки заминаа. Некои се омажија за други. Некои прозорци никогаш не се отворија. А тие момчиња… останаа со песната. И тишината што следеше по неа.
Има една таква приказна. За едно момче што секоја сабота навечер доаѓаше под прозорецот на една тивка девојка. Секоја сабота, со истата песна, со истиот треперлив глас. Таа никогаш не се појави. Никогаш не му зборуваше. Но никогаш и не го заборави. Децении подоцна, го слушнала тој рефрен на радио. И заплакала. Љубовта понекогаш доаѓа предвреме. Или задоцнува.
Во Гевгелија, серенадите не беа само музика. Тие беа исповед на младоста, на копнежот, на онаа неизречена љубов што боли, ама и топли. Сега прозорците се други. Балконите се тивки. Но ако застанеш некаде, до некоја стара куќа во мирна вечер, и затвориш очи, ќе чуеш ехо од глас – можеби кршлив, можеби далечен, но жив: „Чија си, на кого радости му носиш…“
И тогаш ќе знаеш. Дека не се изгубиле сите љубови. Некои само се претвориле во песни… под заборавените ѕвезди на Гевгелија.
